Salgının eğitime etkisi büyük: 'Çözümü için en az 5-10 yıl gerekir'

Prof. Dr. İsa Eşme, koronavirüste birlikte ağır yaraların alındığı ekonomi ve eğitimde etkilerin daha çok öne çıktığına dikkat çekti.

Cumhuriyet'ten Figen Atalay'ın haberine göre, Eşme, uzaktan öğretimle “eğitim” verilemeyeceğinin bilindiğini, bu yöntemle öğretimin ne kadar yapılabileceği sorusunun cevaplanması gerektiğini belirterek şunları söyledi:

“Bu soruya cevap verebilmek için öğretim yöntemleri ve akılda kalma oranlarını gösteren araştırma sonuçlarına bakmak gerekir. Bu araştırmalardan birinin sonuçları grafikte gösterilmiştir.

Online öğretimle okuma ve dinlemeye dayalı bir öğretim yöntemi uygulandığına göre; her öğrencinin bu öğretime ulaşma imkânı olsa bile eğitimin her kademesinde, bilginin akılda kalma oranının en düşük olduğu yöntemlerle öğretim gören bir kuşak yetişmektedir.

Konunun ikinci boyutu; mesleki eğitim, mühendislik ve başta tıp olmak üzere sağlık bilimleri gibi uygulama ağırlıklı eğitimle ilgilidir.

Meslek liselerinde ve üniversitelerin bünyesinde yer alan meslik yüksekokullarındaki eğitim, öğrenciye mesleki beceri kazandırmayı öngörür. Bu da ancak işyeri, atölye ve laboratuvar ortamlarında gerçekleşebilir. Online öğretimle bunun sağlanması mümkün olmadığına göre meslek liselerinde okuyan öğrenciler ve üniversitelerin MYO programlarında okuyan öğrenciler, hiçbir mesleki beceri kazanamadan diploma alacaklardır.

Sözgelimi MYO’nun aşçılık programını bitiren bir öğrenci, mutfak görmeden, anestezi programını bitiren öğrenci hastane ortamı görmeden ve ilgili cihazlara el sürmeden bu alanlarda ‘tekniker’ unvanı ile mezun olacaklardır. Bu sorun, MYO bünyesinde yer alan tüm sağlık ve teknik programlar ile bazı sosyal programlar için geçerlidir.’’

HASAR BÜYÜK

Yükseköğretimin lisans kademesi için de sorunun boyutunun büyük olduğunu vurgulayan Prof. Eşme, şöyle konuştu:

“Pandemi sürecinde, yüz yüze öğretim yapılamaması nedeniyle, laboratuvar görmeyen mühendisler, hasta ve laboratuvar görmeyen doktor, hemşire ve diğer sağlık elemanı mezun edilecektir.

Bunlar ilk akla gelen hasarlardır. Bunların en aza indirilmesi için ortak akla dayalı uzun soluklu eğitim politikalarına ve bu politikaları üreterek uygulayabilecek yetkililere ihtiyaç vardır.

1970’li yıllarda öğretmen yetiştirmede uygulanan mektupla öğretimin verdiği hasarın 30-40 yılda giderilemediği bilinmektedir. Türkiye’nin geleceğini etkileyecek olan çok daha geniş kapsamlı olan bu hasar nasıl ve ne kadar zamanda giderilebilir? Bu sorulara cevap bulmada sorumluluk elbette siyasi iradenindir. Ancak sorun çok ağırdır, çözümü için on yıllar gerekecektir. Herkese sorumluluk düştüğü unutulmamalıdır.”